Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia sąd ma obowiązek w każdym przypadku dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Przesłanki przyznania zadośćuczynienia pieniężnego muszą być zindywidualizowane. Rozstrzygające znaczenie mają jedynie indywidualnie sprecyzowane okoliczności ustalone w odniesieniu do konkretnej osoby pokrzywdzonej
Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości jak zdrowie czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości, jak i kryteria ich oceny, muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się znalazł.
Okoliczności te to przede wszystkim:
− rozmiar doznanych cierpień fizycznych a więc ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości a także
− cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi.
Nie bez znaczenia przy dokonywaniu tej oceny jest także:
− wiek poszkodowanego i
− skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do normalnego funkcjonowania.
Nie bez znaczenia dla oceny stopnia doznanej krzywdy jest również wynikająca z kalectwa:
− utrata przez poszkodowanego perspektyw na przyszłość oraz
− poczucie bezradności, związane m.in. z koniecznością korzystania z opieki osób trzecich, utratą zdolności zarobkowania czy możliwości rozwoju zawodowego i osobistego
Zgłoszenie odszkodowania